piątek, 20 lipca 2012

Bosa Antica 2012

W tym roku kursy Bosa Antica upłynęły pod znakiem upałów. Temperatury dochodziły nawet do 35 stopni. Ja przyjechałam na kursy prosto z podróży (06 lipca grałam z Opium String Quartet i p. Anną Seniuk spektakl słowno-muzyczny na Festiwalu Filmowym w Kargowej-czekam na zdjęcia z Festiwalu, jak je dostanę, to od razu wrzucę). Miałam tylko jeden dzień na przepakowanie walizek, a ponadto w międzyczasie mnóstwo innych spraw organizacyjnych na głowie (związanych z przygotowaniem nagrania w Gdańsku – ale o tym będzie osobny wpis).
Dlatego do Bosy przyjechałam bardzo zmęczona i dość zestresowana. Więc oczywiście, jak zawsze w takich wypadkach, pierwszej nocy nie mogłam spać. Po prostu zbyt dużo spraw miałam na głowie, zbyt dużo maili do napisania i dat do zapamiętania. W związku z tym-w nocy-miałam totalną gonitwę myśli. Następnego dnia od rana miałam prowadzić zajęcia-więc jeszcze większy stres: czy dam radę, jacy będą uczniowie, jak będę się czuła po nieprzespanej nocy, czy zdążę przygotować się do recitalu itp. Zarówno w pokoju hotelowym, jak i w samolocie była włączona bardzo silna klimatyzacja. Oczywiście obudziłam się po nieprzespanej nocy z bólem gardła.
Kurs więc zapowiadał się bardzo źle....
A jednak, jak zawsze, wszystko super się udało. Pisałam już gdzieś o zapasach energii, które gdzieś w sobie magazynujemy. W sytuacji stresu i mobilizacji, okazuje się, że jesteśmy zdolni do ogromnego wysiłku, prawie nadludzkiego. Tylko trzeba chcieć i nie dopuszczać do siebie myśli, że się nie uda. Musi się udać!
Zresztą, gdy za oknem słońce, wspaniałe zapachy morskiej bryzy i żywicznej woni egzotycznej roślinności, nie myśli się o bólu. Do tego dochodzą niesamowite doznania kulinarne: jak zawsze na Sardynii, delektowałam się najlepszą na świecie kawą, i prostą, niewyrafinowaną, lecz dzięki temu właśnie zupełnie genialną kuchnią: rozpływającą się w ustach cieniuteńką pizzą (moją ulubioną z bakłażanem) oraz mnóstwem wariantów spaghetti i innych klusek ze świeżymi owocami morza (najbardziej lubię spaghetti a la vongole! Czyli kluski z małymi, jasnymi muszelkami). Na koniec dojrzałe owoce i sałaty-które nie mają sobie równych! No i LODY, tak tłuste i kremowe, że wręcz nieprzyzwoite!!!!!
Więc przez tydzień, pomimo bólu gardła i ogólnego kiepskiego samopoczucia, uczyłam po kilka godzin dziennie. Oprócz tego ćwiczyłam do recitalu i robiłam próby z pianistką. A w nocy - jak zawsze na kursach - siedziałam przy kieliszku młodego sardyńskiego czerwonego wina na głównym placu miasta, słuchając gwaru ulicznego, delektując się odrobiną nocnego chłodu i próbując rozmawiać po włosku z pedagogami i osobami związanymi z kursami.
Muszę w końcu nauczyć się włoskiego. Co roku po tych kursach obiecuję to sobie, i co roku zaczynam naukę. Ale zawsze, po kilku przerobionych lekcjach z podręcznika, pod wpływem nawału obowiązków rezygnuję....Może w tym roku będzie inaczej? Za każdym razem w Bosie rozumiem coraz więcej tego języka. Powinnam mówić po włosku, bo wtedy łatwiej byłoby mi komunikować się z uczniami. Oni mają problemy z mówieniem po angielsku, a ja czasem mam problemy z wytłumaczeniem, o co mi dokładnie chodzi. Oczywiście cały czas staram się pokazywać i grać, w związku z czym łatwo zrozumieć moje intencje, ale czasem przy omawianiu i analizowaniu problemów technicznych czy aparatowych, mowa ciała i język muzyczny nie wystarczają. Oczywiście, umiem skutecznie pokazać, jak trzeba wykonać dany ruch czy zagrać frazę, ale czasem nie potrafię bez znajomości włoskiego wytłumaczyć, DLACZEGO wymagam takiego a nie innego sposobu grania bądź trzymania instrumentu. Na szczęście uczniowie bardzo chcą lepiej grać i dowiedzieć się nowych rzeczy, nikt ich nie zmusza do udziału w kursach, mają bardzo silną motywację, więc pilnie mnie słuchali i myślę, że rozumieli, o co mi chodzi. Z takimi osobami, nawet jeśli nie są zbyt zaawansowane w grze na skrzypcach, wspaniale się pracuje. Wolę taką pracę, niż lekcję z najlepszymi, ale znudzonymi, uczniami.
W tym roku po raz pierwszy miałam asystenta (skrzypek Alessio Manca), który pomagał mi z młodszymi dziećmi, i któremu mogłam oddać część lekcji. Czuwał on nad planem zajęć, pilnował uczniów i ćwiczył z nimi zadane przeze mnie ćwiczenia. Taki asystent to skarb!
Miałam 9 uczniów, w tym dwie studentki z konserwatorium i resztę osób ze szkoly średniej. Pełny przekrój wieku, umiejętności i zaawansowania. Ze wszystkimi pracowałam przede wszystkim nad problemami technicznymi, bo na Sardynii zupełnie leży szkolnictwo podstawowe. Jest na wyspie kilka konserwatoriów, w związku z tym szkolnictwo wyższe utrzymuje swój poziom, natomiast nie ma dobrych nauczycieli stopnia podstawowego. I to jest tragedia. A dzieciaki wprost garną się do nauki. One bardzo chcą grać i to grać na skrzypcach! Na ogół są to dzieci z rodzin, które nie mają ŻADNYCH inklinacji muzycznych. To są dzieci, które gdzieś, kiedyś usłyszały skrzypce i bardzo chciały na nich grać (sytuacja mi nie znana, ja byłam od małego zaplanowana do skrzypiec!). Niestety, po kilku latach nauki u słabych nauczycieli, trafiają do mnie czasem prawie beznadziejne przypadki. A szkoda, bo te dzieci są zdolne i chętne do pracy.
Na kursach pokazywałam jak dobrze nastroić skrzypce (bo nikt tego młodszych dzieci nie nauczył), jak obchodzić się z instrumentem, jak trzymać skrzypce, czym je czyścić, mówiłam o konieczności codziennego ćwiczenia gam i pasaży, uczyłam koordynacji ruchowej (z tym jest problem-granie w rytmach!), właściwego rozplanowania smyczka, zmian strun i pozycji, ćwiczeń lewej ręki, a szczególnie pracy nad wibracją....Na pracę nad utworami niewiele zostawało czasu. Lekcje mijały jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki- godziny zamieniały się w minuty. Tyle miałam do powiedzenia, że czasem nie wiedziałam, od czego zacząć. Na to też trzeba uważać, nie powinno się, szczególnie małych dzieci, zasypywać zbyt dużą ilością informacji, bo będą miały tylko mętlik w głowie i niczego nie zapamiętają. Więc trzeba te informacje dobrze dozować.
Ale mimo wszystko, takie uczenie to ogromna frajda! Strasznie mi to dało dużo radości. Myślę, że dzieciom też:-)
Klasę miałam wyjątkowo zgraną, wszystkie dzieciaki mieszkały razem w internacie. Przychodziły rano i cały dzień ćwiczyły w szkole. Starsi pomagali młodszym i pilnowali ich. To naprawdę dobre i miłe dzieci!W szkole panował niemiłosierny upał (tam niestety nie było klimatyzacji!), pot dosłownie lał się z nas wszystkich, ale panowała cudowna atmosfera wspólnej pracy i wspólnego muzykowania.

Podsumowując: jak co roku, kursy wspaniale się udały! To zasługa ich organizatorów Jany Bitti i Luca Virgilio. Kilka lat temu wpadli oni na szalony pomysł stworzenia pierwszej edycji  Bosa Antica. Kilkudniowy kurs z garstką nauczycieli i uczniów, na przestrzeni kilku lat przerodził się w międzynarodową instytucję, która w lipcu jest głównym wydarzeniem kulturalnym w tej części wyspy. Kurs trwa dwa tygodnie, bierze w nim udział mnóstwo uczniów z całej Europy, przyjeżdża doskonała kadra pedagogiczna. Są warsztaty baletowe, harfowe, Technika Aleksandra, zajęcia chóralne, wokalne, no i oczywiście instrumentalne. Kursom towarzyszy festiwal muzyczny, na którym występują pedagodzy.
W tym roku niekwestionowaną gwiazdą Bosa Antica był światowej sławy włoski pianista Aldo Ciccolini. Przyjechał do Bosy po raz pierwszy, i jak dotąd, jest najstarszym i najwybitniejszym z pedagogów kursowych. To niesamowity człowiek – pianista – żyjąca legenda. Ciccolini jest człowiekiem wysokiej kultury, o ogromnym uroku osobistym, bardzo skromny i bezpośredni. Udało mi się z nim kilkakrotnie porozmawiać (choć na początku obawiałam się do niego podejść, taki respekt przed nim czułam) i przeprowadzić wywiad. Pomimo podeszłego wieku, Aldo jest bardzo rozmowny, bezpośredni, ma doskonałą pamięć. Zagrał dla pedagogów spontaniczny koncert w galerii artystycznej prowadzonej przez Mariano Chelo (centrum kursowe). Byłam pod ogromnym wrażeniem jego gry, pamięci, wrażliwości muzycznej, sprawności manualnej. To pianista z ginącego gatunku – o wielkiej klasie i wielkim sercu. Całe życie poświęcił muzyce, i nie są to tylko frazesy- nie założył rodziny, nie ma dzieci, jego rodziną jest fortepian, a dziećmi – uczniowie. Bardzo mnie wzruszył jego występ.

W tym roku po raz pierwszy w Bosie dokumentacje fotograficzną prowadził znakomity fotograf Enzo Cossu, mieszkający w Sassari. Dzięki temu mam przepiękną pamiątkę- fotoreportaż z koncertu oraz wspaniałe zdjęcia portretowe ze skrzypcami zrobione nad brzegiem morza na skalistej plaży w Bosie. Enzo zaproponował mi spontaniczną sesję (mieliśmy na nią tylko godzinę) na plaży, a ja (chyba z próżności – lubię aparat i lubię czasem być modelką) zgodziłam się od razu. Wieczorem pojechaliśmy na plażę i czekaliśmy na odpowiednie światło - blask zachodzącego słońca! Mielismy dosłownie kilka minut na najlepsze ujęcia - ten kolor słońca trzeba szbko łapać. Przy takim oświetleniu zrobiliśmy zdjęcia. Kilka z nich jest naprawdę przepięknych, z całą pewnością będą mi długo służyły. Myślę, że wykorzystam część z nich na następną płytę z utworami Naji Hakima (w jego muzyce jest dużo słońca i radości – fotografie z Bosy wspaniale oddadzą jej charakter!).
Niestety byłam trochę zmęczona i niewyspana, ale od czego jest photoshop:-))))

Zdjęcia autorstwa Enzo Cossu i kilka moich z iphona:

Bosa w ciągu dnia
I w nocy
Po koncercie finałowym z moja klasą
Z Janą Bitti i Lucą Virgilio
W drodze na lotnisko w Alghero (w tle hotel Las Tronas, w którym prowadziłam kurs w marcu)
Z Lucą Virgilio i maestro Aldo Ciccolinim
Sesja na plaży

Na placu przed galerią Mariano Chelo
Aldo Ciccolini gra spontaniczny koncert w Galerii

Ravioli rybne w sosie krewetkowym z warzywami (obłędne!)

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz