Nie napisałam o tym wydarzeniu na bieżąco, gdyż w hotelu w Dessau nie było internetu, a zaraz potem pojechałam prowadzić kurs na Sardynii. Tam nie miałam zupełnie nastroju wracać do klimatów Niemiec Wschodnich. A jednak po jakimś czasie postanowiłam wrócić myślami do Dessau...
Kiedy w 1925 roku postanowiono siedzibę szkoły Bauhausu przenieść z Weimaru do Dessau, jej ówczesny dyrektor, Walter Gropius stanął przed ważnym wyzwaniem i wielką szansą zaprojektowania nowego budynku uczelni. Wobec problemów finansowych z jakimi borykała się szkoła, Gropius zdecydował się na sprzedaż zastawy stołowej Napoleona Bonaparte, która była w posiadaniu jego rodziny od pokoleń. Historycy architektury potraktowali ten gest symbolicznie, jako wiele mówiący o stosunku awangardy do historii. Zabudowania Bauhausu w Dessau powstały w latach 1925-1926. W żadnej innej realizacji Gropius nie uzyskał takiej czystości form i tak znakomitej zgodności ich z celami użytkowymi. Siła oddziaływania szkoły Bauhausu, a także samego budynku autorstwa Gropiusa, okazała się ogromna. W znacznym stopniu wpłynęła na rozwój ruchu nowoczesnego w architekturze. Stanowiła inspirację dla projektantów, zmieniała ich sposób myślenia o architekturze. Z całą pewnością bez niej współczesne budownictwo wyglądałoby zupełnie inaczej.
W Dessau panuje trochę senna i przygnębiająca atmosfera Niemiec Wschodnich. Niby wszystko jest odnowione, widać zachodzące tu zmiany, ale kontrast w stosunku do zachodniej części Niemiec jest ogromny. Miasto jest jakby wyludnione, na ulicach niewielu ludzi, wieczorem ciemno i dosyć nieprzyjemnie. Gdy wracałam kilka razy z próby po zmroku czułam się dość nieswojo. W ogromnym teatrze, który stoi na środku miasta, odbywały się swego czasu zjazdy III Rzeszy. Bywał tam nawet Hitler. W czasach swej świetności miasto było ważnym strategicznie i gospodarczo miejscem dla regionu, ale po wojnie wszystko się zmieniło. Teraz zostało już tylko nostalgiczne wspomnienie dawnej świetności. Podczas mojego pobytu, w niedziele rano, odbywała się dosłownie obok hotelu, w którym mieszkałam, demonstracja neonazistów. Krzykliwe przemówienia i na cały regulator skandowane piosenki z czasów świetności hitlerowskich Niemiec dopełniały atmosfery poranka. W mieście były kordony policji, a na ulicach można było zaobserwować wszelkie typy dziwnych indywiduum. Najczęściej nastolatki ubrane "na gotycko". Trochę dziwnie się czułam, jakbym przeniosła się do innej epoki.
Za to jedzenie w Dessau jest fantastyczne. Wspaniała regionalna kuchnia, przemiła obsługa w restauracjach, ludzie dużo bardziej naturalni i spontaniczni niż na Zachodzie. Izolacja zrobiła swoje. A do tego bardzo przystępne ceny! Znakomite jest też centrum handlowe, gdzie zrobiłam MEGA zakupy ubraniowo-kosmetyczne (to na prawdę cud, że udało mi się z tymi wszystkimi rzeczami zabrać z powrotem i jakoś upchnąć je do walizki). Ludzie na wschodzie są oszczędniejsi, ciągle mają mniej pieniędzy, dlatego mniej wydają. A sklepy są te same, co np. we Frankfurcie. Dlatego przecen jest więcej i można na prawdę upolować świetne rzeczy w bardzo dobrych cenach:-)
Na koncercie, pomimo demonstracji, była pełna sala. Festiwal Weila ma tu wieloletnią tradycję, a publiczność przyjeżdża tu z całych Niemiec, żeby wysłuchać koncertów i obejrzeć instalacje. Koncert, w którym uczestniczyłam poświęcony był twórczości m.in Dariusa Milhaud i Kurta Weila. To wspaniała, energetyzująca muzyka, z nutką pastiszu, komedii, nostalgii. Bardzo przyjemna i łatwa do słuchania, nawet dla mniej wyrobionych słuchaczy, dlatego prawdopodobnie kompozytorzy ci mają tylu wielbicieli i miłośników. Dla mnie, te koncerty były również niezapomnianym przeżyciem!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz